Wat als…

Ik ben drie weken weg geweest naar verre landen en heb niets gedaan behalve nieuwsgierig zijn naar alle nieuwe informatie die op me afkwam. Wat een reis en wat een ervaring! Elke keer wordt het opnieuw bevestigd: wij zijn unieke wezens en onze reis is net zo uniek. Er bestaat geen enkel script dat voor ons allemaal werkt. Alles wat we meemaken, maakt ons en ons verhaal bijzonder. Alleen als we leren om ons verhaal duidelijk en mooi te vertellen, kunnen we écht verbinding maken met anderen.

Als ik vanuit mijn kracht mezelf kwetsbaar opstel, komt mijn verhaal als inspiratie bij jou binnen. Maar wat als ik zoveel pijn in mijn lijf heb dat ik mijn kracht nog niet kan voelen? Wat als mijn brein nog tijd nodig heeft om mijn trauma’s en verdriet te verwerken voordat ik nieuwe informatie kan toelaten? Wat als ik een boek lees en het mij op een heel andere manier raakt dan iemand die in een veiligere omgeving is opgegroeid? Wat als de strijd in mij zo groot is dat ik nog geen ruimte heb om verliefd te zijn, liefde te accepteren en mijn pijn en trauma met anderen te delen? Er zijn zoveel ‘wat als’...

Wat als ik, naast mijn eigen pijn en trauma, ook collectieve pijn moet verwerken? Wat als mijn plek binnen mijn familie is veranderd zonder dat ik me daar bewust van ben—en zonder dat iemand anders dat is? Wat als mijn lichaam me signalen probeert te geven, maar ik er nog niet klaar voor ben om ze te begrijpen?

Mijn moeder heeft een hele zware kindertijd gehad, maar elke keer als ik haar vroeg hoe het was, sprak ze erover alsof het een van de mooiste periodes uit haar leven was. Ik kan haar nog steeds niet overtuigen dat ze zoveel trauma’s heeft meegemaakt, en dat ze daardoor bepaalde patronen heeft ontwikkeld om zichzelf te beschermen. Ik heb een paar keer geprobeerd haar te overtuigen om met een therapeut aan de slag te gaan. Niet omdat ze gek is, maar omdat het de enige manier is om die patronen te doorbreken. Ze vindt het niet leuk om te horen.

We hebben allemaal trauma’s, en die hoeven niet per se PTSD te veroorzaken. Maar als je moeite hebt met het aangaan van een fijne relatie, als je het lastig vindt om geliefd te worden, als sociale interacties je veel energie kosten, als je worstelt met de opvoeding van je kinderen—dan kan dat een teken zijn dat er diepere, verborgen wonden zijn die je misschien niet eens bewust kunt benoemen.

Tijdens mijn reis had ik een bijzonder boek meegenomen: The Body Keeps the Score. Het opende een nieuw hoofdstuk in mijn eigen proces van trauma en verwerking.

Soms moeten we klein beginnen—maar wel beginnen. Soms vraagt je lichaam je om je trauma’s te zien en te erkennen, in plaats van ze te vermijden of jezelf ervan af te leiden. Zelfs als je brein je probeert te beschermen door je pijn te laten vergeten, hebben je lichaam en je ogen het ervaren en gezien. Daarom blijven ze proberen je ervan bewust te maken.

De connectie tussen lichaam, brein en geest blijft fascinerend.