Teken je ideale gemeenschap: een ervaring die ik nooit zal vergeten
Een van de live trainingen die ik geef heet Teken je ideale gemeenschap. Het is een oefening die op papier misschien eenvoudig lijkt, maar die keer op keer diepe indruk maakt. Toch is er één moment dat me altijd is bijgebleven — een ervaring die mijn kijk op verbinding en gemeenschap voorgoed heeft veranderd.
Het gebeurde op het eiland Lesvos, tijdens een training met een zeer diverse groep deelnemers: internationale vrijwilligers, lokale Griekse vrijwilligers, en vluchtelingen uit allerlei landen. De groep was zo verschillend van elkaar — qua leeftijd, cultuur, taal, religie. Er zat een meisje van 18 uit Duitsland in de kring, maar ook een man van 60 uit Congo. Het was precies die diversiteit die deze sessie zo bijzonder maakte.
Ik begon de training met een simpele uitleg: zonder verbinding en het bouwen van relaties is het bijna onmogelijk om een gemeenschap op te bouwen. Als we ergens écht bij willen horen, vraagt dat verantwoordelijkheid. Iedere deelnemer is uniek, en juist die uniciteit is van waarde voor het geheel.
We leven niet op onszelf in een gemeenschap. Dus als je samen iets wilt creëren – in dit geval een tekening – moet je overleggen, rekening houden met elkaar, empathie tonen, en luisteren naar elkaars wensen en grenzen.
Ik legde een groot vel papier op tafel, legde er stiften bij en nodigde iedereen uit om te beginnen. Iedereen pakte enthousiast een kleur — behalve de man uit Congo. Een stille, vriendelijke man. Hij gaf Engelse les aan kinderen in het kamp en droeg een rust met zich mee die je niet snel vergeet.
“Ik wil niet tekenen,” zei hij zacht.
Alle ogen waren op mij gericht, alsof ze dachten: wat nu? Wat moeten we doen?
Ik draaide me naar de groep en zei simpelweg:
“Los dit op binnen jullie gemeenschap.”
Het meisje uit Duitsland glimlachte, gaf hem een stift, en vroeg of hij misschien de supermarkt wilde tekenen — die miste nog in hun tekening.
Maar hij schudde zijn hoofd. “Ik wil geen supermarkt tekenen.”
“Wat zou je wél willen tekenen?” vroeg ze.
“Een kerk,” zei hij, bijna fluisterend.
Ze draaide zich naar de groep. “Zullen we een kerk tekenen? Misschien zijn er meer gelovige mensen in onze gemeenschap.”
En toen gebeurde het.
De man begon te tekenen. En hij stopte niet. Zijn hand leek geleid te worden door iets diepers. Hij tekende niet alleen een kerk — hij tekende een pad dat naar de kerk leidde, mensen die onderweg waren, bomen en natuur eromheen… Het was prachtig. Ik moest hem op een gegeven moment zelfs vriendelijk vragen om ruimte voor de anderen over te laten.
Maar het mooiste moment moest nog komen.
Toen de oefening voorbij was en de groep nadacht over een naam voor hun gemeenschap, draaide de man zich naar mij en vroeg:
“Dona… what was this all about?”
De groep viel stil. Sommigen lachten zacht, een beetje ongemakkelijk. Alsof ze dachten: wat een vreemde vraag.
Ik was verrast, maar ik wist meteen: dit is een kans.
“Wie kan uitleggen waar dit eigenlijk om ging?” vroeg ik.
Stilte. Iedereen keek naar elkaar. Niemand wist precies waarom ze deden wat ze deden — ze hadden gewoon meegedaan.
Toen begon het meisje uit Duitsland, voorzichtig maar helder:
“Het ging over samenwerken. Over omgaan met verschillen… over oplossingen zoeken vanuit verbinding.”
Ik kreeg een brok in mijn keel.
Ik keek de man aan en zei:
“Als jij die vraag niet had gesteld, zaten hier acht mensen die gewoon een ‘domme’ oefening hadden gedaan. Maar door jouw vraag… hebben ze iets geleerd.”
Ik dacht aan die bekende uitspraak:
“Diversiteit is mensen uitnodigen voor het feest. Inclusiviteit is hen uitnodigen om te dansen.”
Zij had hem uitgenodigd om te dansen. En toen hij durfde mee te dansen, ontstond er iets magisch.
Wat ik uit deze ervaring meeneem:
Zonder verbinding is er geen vertrouwen.
Zonder vertrouwen kunnen mensen hun talent, creativiteit en waardevolle bijdrage niet laten zien — niet in een team, niet in een gemeenschap, niet in de wereld.
Laten we daarom gemeenschappen bouwen waarin mensen zich veilig voelen om kwetsbaar te zijn.
Alleen dan kunnen we écht samen leren en groeien.
We denken vaak dat anderen wel weten wat wij weten. Maar we zien niet altijd welke barrières, overtuigingen of angsten anderen ervan weerhouden om zich uit te spreken. In plaats van nieuwsgierig te zijn, oordelen we. In plaats van te vragen, labelen we.
Een meisje van 18 kan soms meer wijsheid tonen dan een man van 60. Laten we dus ook bewust zijn van onze generalisaties.
Wat zou jij toevoegen aan mijn lijst?
Wat is jouw persoonlijke take away uit dit verhaal?
In mijn masterclasses, zoals Teken je ideale gemeenschap, help ik mensen om in hun kracht te komen. Vanuit diep begrip voor zichzelf, leren ze om kwetsbaar te zijn — juist vanuit innerlijke kracht. Ze leren luisteren, verbinden, en leiden vanuit wie ze werkelijk zijn.
Want alleen in echte verbinding ontstaat groei — in jezelf én in de wereld om je heen.
